Κρίστιαν Έικµαν: Η Αλήθεια δε Bρίσκεται πάντοτε στο Προφανές
(Simplex non Veri Sigillum)

Επεισόδιο 1: Κάτι περισσότερο από ένας καφές στο καφέ Μπάουερ.

Ήταν ένα τεµπέλικο καλοκαιρινό αποµεσήµερο του 1886, στο πολυσύχναστο καφέ Μπάουερ του Βερολίνου. Σε µια γωνία ένας άνδρας µε παχύ µουστάκι, σκυµµένος πάνω από τον καφέ του διάβαζε την εφηµερίδα του. Ήταν ο εικοσιοκτάχρονος Ολλανδός γιατρός, Κρίστιαν Έικµαν (Christiaan Eijkman)
Ο Έικµαν έγνεψε στο σερβιτόρο ο οποίος έσπευσε προς το µέρος του. «Θα ήθελα ακόµα ένα καφέ παρακαλώ.»

«Βεβαίως κύριε», απάντησε ο σερβιτόρος κοιτάζοντας την ολλανδική εφηµερίδα που είχε ο Έικµαν µπροστά του.

«Τι σας φέρνει στο Βερολίνο;» ρώτησε µην µπορώντας να συγκρατήσει την
περιέργειά του.
«Έχω έρθει για να σπουδάσω βακτηριολογία στο πανεπιστήµιο κοντά στον καθηγητή Κωχ (Koch).
Θέλω να ερευνήσω τα αίτια του µπέρι-µπέρι».

«Μπέρι-µπέρι;» ρώτησε απορηµένος ο σερβιτόρος, «δεν το έχω ακούσει ποτέ γι’ αυτό.»
Ο Έικµαν ανασηκώθηκε. «Είναι µια αρρώστεια η οποία είναι διαδεδοµένη στις Ινδίες.

Ο περιορισµός της εξάπλωσής της, είναι ζήτηµα εθνικής ασφάλειας για την Ολλανδία».
«Για ποιό λόγο;» ρώτησε µε εµφανή περιέργεια ο σερβιτόρος.
Ο Έικµαν συνέχισε «Την περυσινή χρονιά η κυβέρνησή µας έστειλε ένα στολίσκο στη Σουµάτρα για να αντιµετωπίσει την πειρατεία εναντίον της εµπορικής ναυτιλίας στην περιοχή.

Αναγκάστηκαν να ακυρώσουν την αποστολή λόγω των κρουσµάτων µπέρι-µπέρι µεταξύ των πληρωµάτων και των
στρατιωτών.»
Ο σερβιτόρος, µε εµφανές το ενδιαφέρον στο πρόσωπό του, έσκυψε πάνω από το τραπέζι.
«Εντυπωσιακό. Θα πρέπει να είναι πολύ σοβαρή αρρώστεια.»
Ο Έικµαν έγνεψε. «Πράγµατι. Σ’ εξουθενώνει εντελώς.

Προκαλεί απώλεια βάρους, µυϊκή αδυναµία, τροµερή κόπωση, απώλεια αίσθησης στα άκρα και παράλυση.

Συχνά λόγω κατακράτησης υγρών, εκδηλώνεται µε πρήξιµο των ποδιών, αύξηση της καρδιακής µάζας και τέλος µε καρδιακή
ανακοπή.»
Ο σερβιτόρος, συνειδητοποιώντας ότι δεν είχε φροντίσει για την παραγγελία του γιατρού είπε:
«Πολύ εντυπωσιακή εργασία! Σας εύχοµαι καλή επιτυχία. Πάω αµέσως να φέρω τον καφέ σας.»

Ο Έικµαν έγνεψε και πάλι και επέστρεψε στην ανάγνωση της εφηµερίδας του.
Λίγο αργότερα ένας άλλος άνδρας µπήκε στο καφέ και προχώρησε προς το µπαρ.

« Έναν καφέ παρακαλώ.

Μήπως έχετε ολλανδικές εφηµερίδες;»

Ο σερβιτόρος έδειξε προς το γωνιακό τραπέζι
όπου καθόταν ο Έικµαν. «Ο Ολλανδός κύριος που κάθεται εκεί έχει το µοναδικό µας αντίτυπο.»

Ο νεοφερµένος πήγε προς το τραπέζι, «Επιτρέψτε µου να συστηθώ: Το όνοµά µου είναι Κορνέλις
Βίνκλερ (Cornelis Winkler) και είµαι από την Ουτρέχτη.»
Ο Έικµαν κατέβασε την εφηµερίδα και έτεινε το χέρι του. «Είµαι ο Κρίστιαν Έικµαν από το
Άµστερνταµ. Παλαιότερα ήµουν στην Τζακάρτα της Ινδονησίας.»
Ο Βίνκλερ γέλασε «Τι σύµπτωση! Πρόκειται να ταξιδέψω στη Τζακάρτα µε µια κυβερνητική
αποστολή για να ερευνήσω τα αίτια του µπέρι-µπέρι. Είµαι νευρολόγος και έχω έρθει στο
Βερολίνο για να συµβουλευτώ τον Ρόµπερτ Κωχ πάνω σε κάποια ζητήµατα βακτηριολογίας.»
O Έικµαν είχε µείνει έκπληκτος,

«Mη µου πείτε! Μα καλά, πώς και δεν έχουµε ξανασυναντηθεί; Είµαι φυσιολόγος και
εργάζοµαι µε τον Κωχ ως µέρος της προετοιµασίας µου για την έρευνα µου πάνω στο µπέρι-µπέρι.

Όπως γνωρίζετε ο δρ. Κωχ έχει εισηγηθεί µια νέα µικροβιακή θεωρία για την αιτία της ασθένειας.

Είµαι πεπεισµένος ότι εκεί βρίσκεται η απάντηση που ψάχνουµε.»
O Βίνκλερ ένευσε καταφατικά, «Ναι κι εγώ πιστεύω ότι οι περισσότερες ασθένειες
προκαλούνται από µικροοργανισµούς που µολύνουν ή από τοξίνες οι οποίες δηλητηριάζουν
το σώµα»
Οι δύο άνδρες ξεκίνησαν µια ζωηρή συζήτηση, ξεχνώντας εντελώς τους καφέδες τους.

Στο τέλος της απροσδόκητης συνάντησής τους είχαν συµφωνήσει να ζητήσουν την άδεια του αρχηγού

Επεισόδιο 2: Αναζητώντας τη µόλυνση.

Το πρώτο πράγµα που έκανε η οµάδα ήταν να στήσει το εργαστήριο της σε δύο δωµάτιο που της
παραχωρήθηκαν γι’ αυτό το σκοπό στο Κεντρικό Στρατιωτικό Νοσοκοµείο (Central Army
Hospital). Έχοντας πρόσφατη τη γνώση και τις τεχνικές που απέκτησαν στο εργαστήριο του
Ρόµπερτ Κωχ (Robert Koch), η προσέγγιση που έπρεπε να ακολουθήσουν ήταν προφανής γι’
αυτούς. Θα ερευνούσαν και θα αποµόνωναν το βακτήριο που προκαλούσε το µπέρι-µπέρι.

Στη συνέχεια χρησιµοποιώντας διαφορετικά ζώα θα έδειχναν, εκθέτοντας τα στο βακτήριο πως
µπορούσαν να προκαλέσουν την εµφάνιση της ασθένειας σε αυτά. Ερεύνησαν επιστηµονικά την
ασθένεια παρατηρώντας δείγµατα ιστού ο οποίος περιείχε νεύρα στο µικροσκόπιο.

Στην περίπτωση που ο ιστός είχε προσβληθεί από µπέρι-µπέρι τα νεύρα θα εµφανίζονταν αποσυντεθηµένα.

Τους επόµενους εννέα µήνες η οµάδα κατάφερε να αποµονώσει ένα βακτήριο για το οποίο ήταν
σίγουροι ότι ήταν το σωστό.

Υπήρχε όµως ένα πρόβληµα: Παρά τις προσπάθειες τους πολύ λίγα ζώα από αυτά που µόλυναν µε το βακτήριο
εµφάνισαν συµπτώµατα της ασθένειας.
Το καλοκαίρι δεν ήταν πλέον σίγουροι ότι η ιδέα τους ότι το µπέρι – µπέρι προκαλείται από
βακτήριο ήταν σωστή. Καθώς ο θητεία της αποστολής πλησίαζε στο τέλος της, έκαναν µια
σύσκεψη στο εργαστήριο για να εξετάσουν τα αποτελέσµατά τους.

Ως συνήθως ο δρ. Πέκελχάρινγκ πήρε πρώτος το λόγο: «Πρέπει να παραδεχτούµε ότι η έρευνα µας µέχρι τώρα δεν
έχει καταλήξει σε απτά συµπεράσµατα.»

O Έικµαν ζήτησε το λόγο. «Ναι Κρίστιαν, µίλα σε παρακαλώ», είπε ο Πέκελχάρινγκ.
Ο Έικµαν ξεκίνησε ν’ αναπτύσσει το συλλογισµό του: «Όλοι καταλαβαίνουµε ότι δεν µπορούµε να επιβεβαιώσουµε τα κριτήρια του δρ.
Κωχ ώστε να θεµελιώσουµε τη θέση ότι η αιτία της αρρώστειας είναι βακτηριολογική.

Για παράδειγµα δεν έχουµε καταφέρει να επιµολύνουµε ζώα µε βακτήρια τα οποία έχουµε καλλιεργήσει αφού τα έχουµε πάρει από άλλα
µολυσµένα ζώα.»
«Σίγουρα έτσι είναι Κρίστιαν» είπε ο δρ.Πέκελχάρινγκ. Οι άλλοι ένευσαν συµφωνώντας.«Στο παρελθόν» επενέβη ο δρ. Βίνκλερ
«υπήρχε η πεποίθηση ότι το µπέρι – µπέρι προκαλείται από ανεπαρκή διατροφή και κακές συνθήκες διαβίωσης. Μήπως θα πρέπει να
στραφούµε προς αυτή την κατεύθυνση;»
Ο δρ. Πέκελχάρινγκ ένευσε αποδοκιµαστικά: «Ειλικρινά Κορνέλις πιστεύεις ότι µια ευρείας κλίµακας καταστροφή του νευρικού συστήµατος, όπως αυτή που έχουµε παρατηρήσει στα άρρωστα ζώα, µπορεί να προκληθεί από την πείνα και τη δυστυχία;» Ο Βίνκλερ κοκκίνισε.
Ο Έικµαν γέλασε µε το σαρκαστικό σχόλιο του Πέκελχάρινγκ. «Συνεπώς η πραγµατική αιτία πρέπει να είναι εξωτερική. Είναι δηλητήριο ή µόλυνση;»
Ο Πέκελχάρινγκ συνοφρυώθηκε: «Κύριοι δεν µπορούµε να λύσουµε το ζήτηµα τώρα. Θα πρέπει να είµαι πολύ προσεκτικός στις διατυπώσεις της αναφοράς µου. Όπως γνωρίζεται την επόµενη εβδοµάδα φεύγουµε.»
Ο Έικµαν και πάλι πήρε το λόγο: «Θα ήθελα να µείνω και να συνεχίσω την έρευνα.»
Ο Πέκελχάρινγκ ένευσε επιδοκιµαστικά:
«Αυτό είναι στ’ αλήθεια πολύ ευγενές εκ µέρους Κρίστιαν. Θα µιλήσω µε τον Κυβερνήτη για να σου εξασφαλίσω χρηµατοδότηση.»
Η οµάδα αποσύρθηκε και κάθε µέλος της άρχισε να προετοιµάζεται για το ταξίδι επιστροφής στο Άµστερνταµ. Ευτυχώς µπόρεσαν
να εξασφαλίσουν την παραµονή του Έικµαν στην Ιάβα ώστε να συνεχίσει την ερευνητική εργασία.

Επεισόδιο 3: Το µπέρι – µπέρι και τα κοτόπουλα

Ο Κρίστιαν Έικµαν, βαθειά βυθισµένος στις σκέψεις του, ήταν σκυµµένος πάνω από το µικροσκόπιο του, στο εργαστήριό του. Ηχηρά
βήµατα πλησίαζαν από µακριά µέχρι που έφτασαν στο δωµάτιο. «Γιατρέ, γιατρέ τα κοτόπουλα αρρώστησαν, τα κοτόπουλα αρρώστησαν.»
«Ηρέµησε Πιερ» είπε γελώντας ο Έικµαν. «Τι συµβαίνει µε τα κοτόπουλα;» O Πιερ ήταν ο νέος βοηθός του από τη Γαλλία
«Πέφτουν λες κι είναι µεθυσµένα!»
Ο Έικµαν ανασηκώθηκε. Ο τόνος της φωνής του φανέρωνε τον ενθουσιασµό του: «Σοβαρά;
Μοιάζει µε µπέρι – µπέρι;»
«Ναι! Αυτό προσπαθώ να σου πω…» Η γλώσσα του σώµατος του Πιερ ήταν το ίδιο έντονη µε τον τόνο της οµιλίας του
«Οπότε θα πρέπει να πάρω αµέσως δείγµα ιστού και αίµατος για να δω αν είναι εκφυλιστική για τα νεύρα όπως το µπέρι – µπέρι και να δω αν µπορώ να καλλιεργήσω το βακτήριο.»
Η Ερευνητική εργασία προχώρησε ταχύτατα.
Σύντοµα αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για µπέρι –µπέρι. Ο Έικµαν είχε πλέον ένα ζωικό µοντέλο –ένα µοντέλο κοτόπουλου θα µπορούσε κάποιος να πει για το µπέρι – µπέρι. Ήταν σίγουρος ότι αυτή ήταν η διέξοδος για την οποία τόσο καιρό έψαχνε.
Για να ελέγξει το πείραµά του ο Έικµαν έφερε κοτόπουλα από µια εξωτερική περιοχή και τα διαµοίρασε σε οµάδες που τις έβαλε σε ξεχωριστά κλουβιά. Στη συνέχεια εξέθεσε µία από τις δύο οµάδες στην καλλιέργεια του ιού που θεωρούσε ότι προκαλούσε το µπέρι-µπέρι.
Κάτι απροσδόκητο συνέβη. Κοτόπουλα κι από τις δύο οµάδες εµφάνισαν τα συµπτώµατα του µπέρι – µπέρι. «Αυτό είναι πολύ παράξενο», είπε ο Έικµαν «Δεν είχα καταλάβει ότι η ασθένεια ήταν τόσο µεταδοτική. Πιθανότατα τα κοτόπουλα της µιας οµάδας µετέδωσαν την αρρώστεια στα κοτόπουλα της άλλης.» Οπότε ξανάρχισε το πείραµα, καθαρίζοντας και απολυµαίνοντας τα κλουβιά και αυτή τη φορά τοποθετώντας τα µακριά το ένα από το άλλο. Και πάλι κοτόπουλα και από τα τις δύο οµάδες εµφάνισαν τα συµπτώµατα. «Αυτό δεν βγάζει κανένα απολύτως νόηµα,» είπε ο Έικµαν. «Θα πρέπει να υπάρχεικαι κάποια άλλη δίοδος µετάδοσης της ασθένειας
την οποία δεν γνωρίζω.» Παρά το αρνητικό αποτέλεσµα, ο Έικµαν συνέχισε το πείραµα για δύο ακόµα ηµέρες, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να σκεφτεί τι άλλο θα µπορούσε να κάνει.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια δεν ήταν µόνο απροσδόκητο αλλά και αναιρούσε πλήρως τη θεωρία του Έικµαν. Ξαφνικά τα κοτόπουλα και από τις δύο οµάδες άρχισαν να συνέρχονται από την αρρώστεια. Για την ακρίβεια άρχισαν να κινούνται ζωηρά και να τρέχουν και πάλι. «Το πρόβληµά µου δεν είναι ότι τα πειράµατά µου δεν κατέληξαν σε συµπεράσµατα. Είναι ότι κατέληξαν
σε αρνητικά συµπεράσµατα. Τι µπορώ να κάνω τώρα;» Ο Έικµαν κλείστηκε στον εαυτό του τις επόµενες µέρες, διαβάζοντας εντατικά. Συχνά χανόταν στις σκέψεις του κοιτώντας το κενό αναρωτώµενος αν θα ήταν ποτέ σε θέση να βρει την αιτία του µπέρι – µπέρι.

Επεισόδιο 4: Το ρύζι δεν είναι απλά και µόνο ρύζι.

Παρότι ο Έικµαν είχε καταστήσει σαφές ότι δεν ήθελε να το ενοχλήσουν, ένα δειλό χτύπηµα ακούστηκε στην πόρτα του εργαστηρίου του.
Ήταν ο Άνθρωπος που φρόντιζε τα ζώα, ο Ράνο.
«Τι συµβαίνει Ράνο;» ρώτησε ο Έικµαν.
«Κύριε τις τελευταίες µέρες τάιζα τα κοτόπουλα µε αποφάγια λευκού ρυζιού από την κουζίνα.»
Ο Έικµαν γέλασε «Αυτό δεν είναι και τόσο σοβαρό. Από µένα σίγουρα δε θα έχεις πρόβληµα.» «Οχι, όχι δεν καταλαβαίνετε. Έχει
έρθει ένας καινούργιος µάγειρας που ισχυρίζεται ότι είναι ενάντιο στους στρατιωτικούς κανονισµούς να ταΐζει κανείς µε ρύζι του στρατού
κοτόπουλα τα οποία είναι πολίτες.»
Ο Έικµαν ξέσπασε σε δυνατά γέλια. «Εµένα σίγουρα δε µε νοιάζει. Τα κατάφερες ωστόσο να µου φτιάξεις τη διάθεση. Λοιπόν, τι θα κάνει για να διορθώσει το λάθος σου;»
Ο Ράνο απάντησε «Κύριε, έκανα την αλλαγή εδώ κι εβδοµάδες, αλλά ντρεπόµουν να σας το πω.
Ταΐζω τα κοτόπουλα µε καφέ ρύζι (feed-grade brown rice). Πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να είναι αυτό που τα έκανε ν’ αρρωστήσουν;»
Ο Έικµαν σχεδόν πήδηξε από το κάθισµά του, «Τι; Τα τάιζες διαφορετικά για εβδοµάδες;»
φώναξε. Μια σκέψη πέρασε αµέσως από το µυαλό του.

«Είναι δυνατόν να είναι αυτή η αιτία για την ανεξήγητη θεραπεία τους;» Ο Έικµαν κοίταξε τον Ράνο µε σοβαρό βλέµµα. «Ράνο, έκανες αυτό που έπρεπε – σίγουρα δεν έχεις πρόβληµα!». Στο άκουσµα αυτών των λέξεων ένας µορφασµός ανακούφισης εµφανίστηκε στο πρόσωπο του τελευταίου.
Το µυαλό του Έικµαν άρχισαν να παίρνει στροφές. Ήδη είχε αρχίσει να σχεδιάζει πειράµατα που θα είχαν να κάνουν µε τη διατροφή των
κοτόπουλων. Έδωσε στο Ράνο σαφείς οδηγίες:
«Ράνο, καθάρισε και απολύµανε όλα τα κλουβιά. Κράτησε ένα από τα άρρωστα ζώα εδώ για τοεπόµενο πείραµα. Επίσης βρες µου αµέσως δέκα καινούργια, υγιή κοτόπουλα.»
«Βεβαίως κύριε. Θα το κάνω αµέσως» είπε περιχαρής ο Ράνο καθώς έφευγε από το δωµάτιο.
Ο Έικµαν διατήρησε τα έντεκα κοτόπουλα σε συγκεκριµένη δίαιτα για πέντε εβδοµάδες. Τάιζε
δύο από υγιή και το άρρωστο κοτόπουλο µε ωµό καφέ ρύζι. Σύντοµα το άρρωστο κοτόπουλο έγινε
καλά, ενώ τα δύο υγιή κοτόπουλα παρέµειναν υγιή. Όταν όπως τάισε τέσσερα από τα υγιή
κοτόπουλα µε λευκό µαγειρεµένο ρύζι, αυτά σύντοµα αρρώστησαν. Στη συνέχεια επιµόλυνε δύο κοτόπουλα µε το βακτήριο το οποίο
θεωρούσε ότι προκαλούσε το µπέρι – µπέρι και τα τάισε µε ωµό καφέ ρύζι· τα κοτόπουλα παρέµειναν υγιή. Τα άλλα δύο κοτόπουλα —που
αποτελούσαν την οµάδα ελέγχου του πειράµατος—απλά τα τάιζε µε ωµό καφέ ρύζι.
Και αυτά παρέµειναν υγιή.

Ο Έικµαν συµπέρανε, ότι, αναµφίβολα, η διατροφή των κοτόπουλων µε λευκό, αποφλοιωµένο ρύζι είχε ως αποτέλεσµα την
προσβολή των ζώων από µπέρι – µπέρι.
Αντιθέτως η διατροφή τους µε καφέ ρύζι το οποίο περιείχε το φλοιό τα θεράπευε. Ωστόσο δεννµπορούσε να εξηγήσει το µηχανισµό πίσω από αυτά τα δεδοµένα. Πιθανολογούσε ότι µε κάποιο τρόπο η συγκεκριµένη διατροφή δηλητηρίαζε το πεπτικό σύστηµα και ότι µε κάποιο τρόπο ευνοούσε την ανάπτυξη των βλαβερών βακτηρίων. Από την άλλη ο φλοιός του ρυζιού ίσως περιείχε ουσίες απαραίτητες στην υγεία του οργανισµού, οι οποίες δεν βρισκόταν στον κόκκο του. Απλά δεν µπορούσε να βρει µια πειστική και
οριστική απάντηση σε αυτά τα ερωτήµατα.
Αποφασισµένος να βρει τη λύση, ποτέ δεν τα παράτησε.

Αντιθέτως ερευνούσε διαρκώς για νέες πιθανότητες παραλλάσσοντας διαρκώς τα πειράµατά του. Λόγω κακής υγείας αναγκάστηκε
να εγκαταλείψει τη Τζακάρτα το 1896, χωρίς να επιστρέψει ποτέ. Ωστόσο οι ερευνητικές προσπάθειες τόσο στο Άµστερνταµ όσο και στην
Ιάβα για να βρεθεί η ακριβής αιτία του µπέρι –µπέρι δεν σταµάτησαν ποτέ.

Επεισόδιο 5: Η Λύση του Γρίφου

Η ακριβής και διεξοδική εργασία του Έικµαν επέτρεψε σε άλλους επιστήµονες να λύσουν το γρίφο.

Χωρίς το θεµέλιο που αυτός είχε θέσει η εξεύρεση της λύσης θα ήταν σχεδόν αδύνατη.

Ο διάδοχος του Έικµαν στη Τζακάρτα ο Γκέριτ Γκρίινς, ήταν ο πρώτος ο οποίος κατάφερε να θεµελιώσει µετά βεβαιότητος ότι το µπέρι – µπέρι προκαλείται από διατροφικές ελλείψεις και όχι από βακτηριακή µόλυνση ή από κάποιο είδος δηλητηρίασης.

Το 1901 έγραψε ότι « Σε διάφορες φυσικές τροφές βρίσκονται κάποιες ουσίες η απουσία των οποίων προκαλεί σοβαρές βλάβες
στο περιφερειακό νευρικό σύστηµα. Αυτές οι ουσίες αποσυντίθενται εύκολα, κάτι που δείχνει ότι είναι πολύπλοκες και δεν µπορούν να
αντικατασταθούν από απλές χηµικές ενώσεις.»

Ωστόσο αυτός που συνέθεσε τα διασκορπισµένα ευρήµατα σχετικά µε τις διατροφικές ελλείψεις σε µια ενιαία θεωρία, ήταν
ο Πολωνός επιστήµονας Καζιµίρ Φουνκ (Kazimierz Funk).

Σύµφωνα µε τον Φουνκ αρρώστιες όπως το σκορβούτο, το µπέρι – µπέρι και πολλέςάλλες εµφανίζονται όταν ο ασθενής λαµβάνει
«µια µη διαφοροποιηµένη διατροφή για µεγάλα διαστήµατα» λόγω της «έλλειψης µιας ουσίας ηmοποία είναι απαραίτητη στο µεταβολισµό.»

Ο Φουνκ προσπάθησε να αποµονώσει τη βιταµίνη του µπέρι – µπέρι το 1911 και θεώρησε ότι το είχε κατορθώσει, αλλά το πιθανότερο είναι ότι η χηµική του ένωση ήταν µάλλον νιασίνη ή αλλιώς βιταµίνη Β3, η έλλειψη της οποίας προκαλεί τηνmαρρώστεια που είναι γνωστή ως πελάγρα.
Θεωρώντας ότι η ουσία την οποία είχε,αποµονώσει ανήκε στην χηµική τάξη των αµινών, ονόµασε τις διατροφικές ουσίες “ζωτικές αµίνες”
(vital amines- από το λατινικό vita: ζωή).
Αργότερα όταν ανακαλύφθηκε ότι οι ουσίες αυτές δεν ήταν αµίνες η ονοµασία τους συντοµεύτηκε και επικράτησε ο όρος «βιταµίνες.»
Μόλις το 1926 αποµονώθηκε από την οµάδα που διαδέχτηκε τον Έικµαν στην Ιάβα η θυαµίνη ή αλλιώς βιταµίνη Β1, η ουσία δηλαδή η οποία προστατεύει τον οργανισµό από το µπέρι – µπέρι.
Λίγο µετά την επιστροφή του στην Ολλανδία οΈικµαν διορίστηκε καθηγητής Βακτηριολογίας και Υγιεινής στο Πανεπιστήµιο της Ουτρέχτης.

Επιμέλεια άρθρου : 

Κριαράς Νικόλαος.

Διαιτολόγος – Διατροφολόγος.

Το παρόν άρθρο, αναδημοσιεύεται αυτούσιο, από ΕΔΩ