Η άσκηση αποτρέπει την εμφάνιση και την υποτροπή του καρκίνου, ωστόσο ο υποκείμενος μηχανισμός πίσω από αυτή τη σχέση παραμένει ως επί το πλείστον άγνωστος.

Εδώ, αναφέρουμε ότι η άσκηση προκαλεί τον μεταβολικό επαναπρογραμματισμό των εσωτερικών οργάνων που αυξάνει τη ζήτηση θρεπτικών ουσιών και προστατεύει από τον μεταστατικό αποικισμό περιορίζοντας τη διαθεσιμότητα θρεπτικών ουσιών στον όγκο, δημιουργώντας μια μεταβολική ασπίδα που προκαλείται από την άσκηση.

Οι αναλύσεις των εσωτερικών οργάνων του ποντικού αποκάλυψαν ότι η άσκηση προκαλεί καταβολικές διεργασίες, πρόσληψη γλυκόζης, μιτοχονδριακή δραστηριότητα και έκφραση GLUT.
Η πρωτεομική ανάλυση του συνήθως ενεργού πλάσματος ανθρώπου έδειξε αυξημένη χρήση υδατανθράκων μετά από άσκηση.

Επιδημιολογικά δεδομένα από μια 20ετή προοπτική μελέτη μιας μεγάλης ανθρώπινης κοόρτης αρχικά ελεύθερων από καρκίνο συμμετεχόντων αποκάλυψαν ότι η άσκηση πριν από την έναρξη του καρκίνου είχε μέτριο αντίκτυπο στη συχνότητα εμφάνισης καρκίνου σε χαμηλά μεταστατικά στάδια, αλλά μείωσε σημαντικά την πιθανότητα υψηλά μεταστατικού καρκίνου.

Σε τρία μοντέλα μελανώματος σε ποντίκια, η άσκηση πριν από την έγχυση καρκίνου προστατεύει σημαντικά από μεταστάσεις στα όργανα.

Υπό συνθήκες περιορισμένης γλυκόζης, το ενεργό στρώμα κατανάλωνε σημαντικά περισσότερη γλυκόζη σε βάρος του όγκου.

Κλινικές και προκλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι η άσκηση παίζει ρόλο στην πρόληψη του καρκίνου, καθώς μειώνει τη συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου (1) και την υποτροπή (2).
Το αποτέλεσμα της άσκησης πριν από την ανίχνευση του όγκου φαίνεται να είναι εξίσου αποτελεσματικό στην αναστολή της ανάπτυξης του όγκου με την άσκηση πριν και μετά την επανεμφάνιση του όγκου in vivo (3).
Αυτό υποδηλώνει ότι η άσκηση παρέχει προστασία από την ανάπτυξη όγκου.

Ωστόσο, ο μηχανισμός στον οποίο βασίζεται αυτό το προληπτικό αποτέλεσμα δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί (4, 5).

Κλινικά, έχει προταθεί ότι η άσκηση μπορεί να έχει αντινεοπλασματική δράση μέσω της ρύθμισης του μεταβολικού προφίλ αυξάνοντας την ευαισθησία του σώματος στην ινσουλίνη, συμβάλλοντας έτσι στην ομοιόσταση της γλυκόζης (6), στη μείωση των επιπέδων της σεξουαλικής ορμόνης (7), στη βελτίωση της ανοσολογικής απόκρισης (8), συμπεριλαμβανομένης της μείωσης της φλεγμονής (9) ή της έκκρισης μυοκινών των σκελετικών μυών που αναστέλλουν την ανάπτυξη του όγκου (10). Ωστόσο, δεν είναι σαφές εάν αυτές οι τροποποιήσεις συμβάλλουν στην προστατευτική επίδραση της άσκησης.

Μετά την άσκηση, οι μεταβολικές προσαρμογές των σκελετικών μυών οφείλονται στις αυξημένες ενεργειακές απαιτήσεις (11, 12) και περιλαμβάνουν τη ρύθμιση των ενεργειακών και σχετιζόμενων με τη γλυκόζη οδών από τις μυοκίνες, τις ηπατοκίνες και τις λιποκίνες (12), που εκκρίνονται από τους σκελετικούς μύες, το ήπαρ και λιπώδη ιστό, αντίστοιχα, κατά την άσκηση (12).

Για παράδειγμα, η μυοκίνη ιντερλευκίνη 6 (IL6) αυξάνει τον μεταβολισμό των λιπιδίων και τη δημιουργία γλυκόζης στα ηπατοκύτταρα και βελτιώνει την έκκριση ινσουλίνης από το πάγκρεας (13).

Αναλύθηκαν τα όργανα από δραστήρια και μη- ποντίκια σε πρωτεομική ανάλυση, δοκιμές μεταβολικής ικανότητας πρωτογενών κυττάρων, συμπεριλαμβανομένης της μιτοχονδριακής δραστηριότητας και της γλυκολυτικής λειτουργίας και αναλύσεις πρόσληψης γλυκόζης των πρωτογενών κυττάρων για να αποκαλύψουμε τον μεταβολικό επαναπρογραμματισμό προς αυξημένες καταβολικές διεργασίες στους πνεύμονες, τη λέμφο. κόμβους, ήπαρ και μυς.

Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε μια συγκριτική πρωτεομική ανάλυση του πλάσματος που συλλέχθηκε από συστηματικά δραστήρια θηλυκά και αρσενικά άτομα πριν και μετά την άσκηση που έδειξε παρόμοια μεταβολική μετατόπιση. Επιπλέον, η ανάλυση δεδομένων παρακολούθησης 20 ετών σε μια ανθρώπινη κοόρτη (n = 2.734, 1.302 γυναίκες και 1.432 άνδρες)

αποκάλυψε ότι η άσκηση υψηλής έντασης μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο μεταστατικού καρκίνου.

Για να κατανοήσουμε πώς αυτά τα ευρήματα επηρεάζουν άμεσα την εξέλιξη του καρκίνου, δημιουργήθηκαν in vivo μοντέλα ποντικιών αναγκαστικής άσκησης μέσω τρεξίματος σε διάδρομο τόσο πριν όσο και μετά την έναρξη του όγκου. Παρατηρήθηκε σημαντική μείωση στη διάδοση του μελανώματος στους πνεύμονες, τους λεμφαδένες και το ήπαρ σε σύγκριση με τα μη ενεργά ζώα (μάρτυρες) και στα δύο μοντέλα.

Τα αποτελέσματά υποδηλώνουν ότι επειδή η άσκηση εκτελούνταν πριν από την έναρξη του καρκίνου, η άσκηση μεταβάλλει τις μεταβολικές ικανότητες των οργάνων ξενιστή, προστατεύοντάς τους έτσι από τη διάδοση του καρκίνου.
Η θεραπεία του ενεργού στρώματος με ραπαμυκίνη κατάργησε το μεταβολικό του πλεονέκτημα, επιτρέποντας την ανάπτυξη μελανώματος, ex vivo. Στη συνέχεια απεδείχθη ότι το στρώμα από ενεργά ποντίκια έχει υψηλότερη μεταβολική ικανότητα από το γειτονικό μελάνωμα, ενώ το στρώμα των ποντικών ελέγχου έδειξε την αντίθετη τάση.

Αυτό υποδηλώνει ότι,

η αλληλεπίδραση καρκίνου-στρώματος που προκαλείται από την άσκηση επηρεάζει άμεσα το μικροπεριβάλλον του όγκου, μεταβάλλοντας επομένως τις μεταβολικές ικανότητες των μεταστατικών καρκινικών κυττάρων.

Με βάση τα δεδομένα, ισχύει η υπόθεση ότι η άσκηση επαναπρογραμματίζει το μικροπεριβάλλον του όγκου μέσω της ανάπτυξης μιας στρωματικής μεταβολικής ασπίδας που προστατεύει το στρώμα από μεταστατικό αποικισμό αμφισβητώντας τις μεταβολικές απαιτήσεις του καρκίνου.

Με εκτίμηση.

Κριαράς Νικόλαος.

Διαιτολόγος – Διατροφολόγος.

References